Toen ik tien jaar oud was, hoorde ik voor het eerst een liedje dat ik keer op keer terug wilde horen. Het was Nikita, een knoeperd van een hit dat jaar (1985) voor Elton John. Ik nam het op een cassettebandje op tijdens de uitzending van de Top 40 op Radio Veronica. Ik speelde het honderden keren af en spoelde zo vaak terug dat de tape uiteindelijk grijsgedraaid de geest gaf. Ik had de magie van muziek ervaren.

Excentrieke Engelsman

Terwijl mijn klasgenoten naar house en grunge luisterden, dook ik in het oeuvre van de excentrieke Engelsman. En hoe dieper ik dook, hoe meer ik liefhebber werd. Van de beelden die tekstschrijver Bernie Taupin schiep, van de onweerstaanbare composities van Elton John, van zijn uit duizenden herkenbare pianogeluid. Ik kan zijn oeuvre na veertig jaar luisteren van a tot z dromen. Ik kan geen favorieten kiezen, hoewel ik de albums in het fotovierluik hierboven denk ik het meest heb beluisterd.

Terug bij Elton John

Nog steeds kom ik heel vaak terug bij Elton John. De stem is vertrouwd als familie, de liedjes zitten in mijn DNA. Ik weet altijd welke plaat ik moet hebben. Als ik vrolijk ben, bij memorabele fases, bij verdriet of sombere gedachten, bij melancholie of euforie. Ik gun iedereen muziek waarin je altijd thuis kunt komen. Nikita luister ik ook nog wel eens. En dan denk ik aan dat ventje op zijn kinderkamer. Met zijn stereocassettespeler. Het zal nooit meer zo klinken als toen. En het is languit niet zijn beste nummer. Het is wel het liedje dat voor mij een wereld opende die mij zeer dierbaar is.